Dag 12 - Blafheet

Vandaag het wekkertje eerder gezet, want ik wil op tijd weg, 07.30u was de bedoeling. Alleen werd ik een beetje opgehouden door Pom, de kitten, mooi beessie. Uiteindelijk 07.45u vertrokken en ik begon er rustig aan. Het begin van de etappe was het zwaarst en Ik voelde de knieën een beetje. Dus ik dacht mak an vriend, je komt er ook als je nu ff rustig aan doet. Eenmaal een beetje warm ging het wel weer met de knietjes en kon ik de druk iets gaan opvoeren. En dat was maar goed ook, want navi had een pittig klimmetje in gedachten. Weer zo’n lekker geitenpaadje, en uiteindelijk bracht hij me weer aan het veldrijden. Gelukkig door dit niet lang en niet omlaag, dus het was veilig en ik was redelijk snel weer op de weg waar witte kalklijnen opstaan. Ik heb gemerkt dat als ik die zie, dat er toch een gevoel van opluchting in me opkomt. Deze weg leidde me omhoog en op het moment tot het hoogste punt van de trip en het gaf me een mooi uitzicht over de streek. Even later zag ik het bordje Puy du Fou en navi liet me even de route zien naar het attractiepark en wie weet tot ziens, want het had me leuk geleken als ik dat het kunnen meemaken. Maar goed, wat niet is, kan nog komen. En vanaf nu was het nog even op en af en daarna voornamelijk in dalende lijn richting La Rochelle. Navi bracht me op mooie plekjes en nog wat veldritpaadjes, maar uiteindelijk met nog 40km te gaan was het vlak, maar ook heet! De druppeltjes liepen weer van m’n neus en kin af en ik moest echt goed het vocht bijhouden. Maar ik had er rekening mee gehouden, dat ik de laatste 2 jur het dubbele zou drinken van de eerste 3 uur en had dus extra vocht mee. Maar goed de laatste 40km waren vlak en recht. Echt kaarsrechte wegen waar geen einde aan kwam. Stukken van 7km een rechte weg, super effectief en achteraf was ik er ook blij mee, want dat zorgt ervoor dat het aantal km sneller daalt dan bij op en af. Eenmaal de zee in zicht bracht dit weer mooie plaatjes en toen was het wenden en keren in La Rochelle, kolere wat was navi steeds aan het piepen. Daar kon hij natuurlijk ook niks aan doen en ik was blij dat hij dat deed, anders had ik geheid ergens anders uitgekomen. Eenmaal op adres was het ff zoeken. De host zei namelijk dat z’n naam op de brievenbus stond, maar nee hoor.. En het was blafheet, dus snel naar binnen dacht ik en voor mezelf gaan zorgen. Na contact via de app kwam Hugues dan aankakken. Een man van weinig worden. Hij gaf me de sleutel, wees me de weg en ‘bon soirée’ kon er nog maar net af. Eerst even een belletje, douche en toen moed verzamelen om naar buiten te gaan en naar een intermarché te gaan om water en voedsel te halen en naar binnen te laten glijden. Uiteindelijk sloffend aangekomen, alles ingeslagen en ergens heel zielig in een hoekje in de schaduw gaan schransen. Van daaruit richting zee gegaan en zo ben ik via het park daar beland. Je verwacht een lekker strand en zo zag het er eerst ook uit, maar je mocht het water niet in tot verder dan 30m en als je daar eenmaal was kwam het water net boven de enkels. En toch was het lekker daar even te staan, want je koelt zo wel een beetje af na een wandeling van 3 kwartier. Na het strand war wezen eten en daarna richting locatie waar ik straks lekker m’n mandje induik, want ik wil zodra het licht is gaan fietsen, want morgen is het nog warmer en ik wil er daarom voor 12en zijn.. Wordt vervolgd