Dag 24 - muy hermosa

Vannacht echt lekker geslapen, en een beetje slaperig nog het bed uit gestapt, maar je moet toch een keer he. In de ochtend broodje gesmeerd, voor de laatste keer isostar poeder aangevuld met water in de bidonnen en opgekropt in het kleine liftje naar beneden om naar de bakker te fietsen om daar vervolgens te ontbijten met een chocoladecroissant en een appelflap met poedersuiker. Eenmaal op was het tijd op Mikel zijn lijstje af te werken en het lijstje begon met Igueldo. Dus eerst heuveltje op en dan heuvelaf naar San Sebastián en toen begonnen aan de klim naar Igeldo. Mikel had er een asterix bijgezet, zodat ik wist dat ik kon gaan klimmen. Het was een mooie klim, maar hetgeen wat mij sowieso opviel was de vieze geur van al die uitlaatgassen van de auto’s, vrachtwagens en motoren. Wat is dat vies zeg! Maar lekke naar boven gereden zonder mezelf op te blazen. Ik had navi aangezet, want ik moest nu naar het volgende plaatsje, namelijk Orio. Nou, navi had weer wat leuks verzonnen. Eerst via een levensgevaarlijke afdaling met zand en geribbelde betonplaten en daarna stukjes bijzonder steil klimmen op asfalt wat nat was en waar zand op lag, waardoor je de hele tijd met kracht zetten je achterband voelt wegslippen. Aan alles komt gelukkig een einde en navi kreeg ook een Orio koekje van eigen deeg, want die ging uit. Ik wist de plaatsnamen en op googlemaps zag ik de wegen die ik kon pakken en zo ging ik maar verder. Na Orio stond Zarautz op het programma, volgens Lon een surfoord. Al heb ik het idee dat ieder kustplaatsje in het Baskenland dat is, want iedereen ligt op een bord op het water. Maar dit ging prima en toen mocht ik door naar Getearia en verder naar Zumaia. Daar heb ik even een stop gemaakt om wat te gaan eten. Enigszins vroeg, maar ik vond het een mooi moment. En wederom twee pintxos gekozen met een fles water en zo kon ik weer verder. Ik had vandaag m’n jackie aan, omdat het vandaag de hele dag zou regenen waar ik reed. Achteraf had ik hem uit kunnen laten, want voor die drie spetters was het niet nodig. Afijn, van Zumaia door naar Deba, daar stond geen asterix  voor, maar dat voelde echt wel als een klim. En het was daar druk met verkeer, dus veel uitlaatgassen, bah! Mikel had verteld dat als ik na Deba richting Mutriku zou gaan er een omleiding zou zijn. En hij had helemaal gelijk en het werd ook mooi aangegeven. Dus ik volg de borden en op een gegeven moment moest ik scherp naar rechts en ik zag een bord met verboden voor vrachtauto’s, dus ik dacht top! Maar aan de andere kant stond verboden voor fietsers. Ja, maar, hoe dan!? Ik moet deze weg hebben en ik zit er eigenlijk ook al op en ik ga nu echt niet meer omdraaien en de auto’s reageren ook niet op me als ik hier fiets. Althans, in het begin dan niet. Bij Mutriku stond overigens wel een asterix en dat heb ik geweten ook. Een redelijk steil klimmetje van om en nabij 4km, waarbij ik hem nu wel wat pittiger opgereden ben. Enerzijds omdat ik er zin in had en anderzijds omdat ik mezelf een beetje onder druk gezet voelde door de auto’s, die nu begonnen te toeteren en waaruit wegwerpgebaren á la Slepanovs kwamen. Eenmaal boven was het hard dalen naar Ondorroa en eigenlijk ging het wel lekker snel zo. Mooi, want het was best pittig. Van Ondorroa door naar de geboorteplaats van Mikel, namelijk Lekeitio. En daar stond geen asterix bij, maar dat had ook wel weer gemogen, want het was toch de hele tijd omhoog. Het was inmiddels wel wat rustiger geworden met auto’s en in Lekeitio maar weer even een stop gemaakt en ik zag dat ik alweer 85km achter de rug had. Na wat gegeten te hebben was het direct even fel omhoog en daarna met een prachtig parkoers langs de kust de volgende plaatsjes afstempelen. Want Ispaster en EA (ja echt) werden snel afgedaan. Daar waar ik bij het passeren van EA echt voorbij een typisch Baskisch dorpje reed met een wegdenk die Baskisch groen was en de huisjes die veel Baskisch groene en rode elementen bevatten. Dat was wel mooi en na EA stond er een asterix bij Ibarrangelu, dus dat wordt weer klimmen en zo was het ook. Een lekker steil klimmetje bracht me een mooie afdaling naar Ibarrangelu en deze leidde me vervolgens naar playa de Laga en dat was echt adembenemend mooi. Daar heb ik toch even bij stilgestaan en het uitzicht en de rust in mezelf opgenomen. Deze weg leidde me weer via prachtige uitzichten over zee naar Laida, waar je door de eb een totale drooglegging had van een water wat twee delen van Baskenland van elkaar scheidt. Wederom heel mooi om te mogen aanschouwen. Maar nu was het rechtdoor richting Gernika. En onderweg werd ik even opgepikt door twee Baskische lichtgewichten. Waar ik vervolgens lekke bij in het wiel ben gaan zitten en me heb laten meeliften. Totdat ze op een oplopend stukje ineens gingen versnellen, waarbij ik mezelf niet wilde opblazen en moest laten lossen. Niet veel later kon ik bijna aansluiten door het drukke verkeer en toen kwam er weer een oplopend stukje, maar nu bleef ik dichterbij komen en ging de best gesoigneerde van de twee er op kousenvoeten vandoor. En op een paar meter voordat ik de iets zwakkere van de twee te pakken had ging hij ook iets versnellen, maar bij hem bleef ik redelijk tot op 10m hangen tot het einde van de klim. Want door rustte ik even uit en hij trok lekke door. Toch navi maar weer aangezet om me naar de locatie te leiden, maar die stuurde me echt weer alle kanten op behalve de juiste. Dus heb ik het maar weer is googlemaps gedaan. Eenmaal daar was het kwart voor 5 en kreeg ik via Lon allerlei updates over de Tour. Dit was echt top, want zo kon ik het toch een beetje volgen. Toen de vader van de host me binnenliet heb ik snel m’n ziggo app aangezet en ben ik met m’n neus in de boter gekomen, omdat ik nog lekker de laatste kilometer kon zien. Daar Flipje echt fenomenaal zien winnen, wat een beest. Hierna maar wezen douchen, kleertjes uitspoelen na een zware rot en Guernica ontdekken. En dat is best bruisend! Veel pintxosbarren, een jaarlijks voetbaltoernooitje op straat. Een protest tegen het feit dat er 600 leden van de ETA gevangen zitten en veel spelende kinderen. Je merkte wel meteen dat het heel levendig was hier. Later in een bar een Australische man met Baskische roots gesproken die me dit kon vertellen, maar je voelde de geschiedenis en de Baskische trots in de stad. Hij gaf ook aan dat Guernica het centrum van Baskenland is. Hier leeft het eergevoel en de trots van afkomst het meest. En dat brengt de geschiedenis met zich. Daar ga ik mezelf morgen nog iets meer in verdiepen, maar het is niet voor niets dat Picasso zijn schilderij ‘Guernica’ heet en dat dit als een betegeld replica een mooie plaats in de stad heeft gekregen. Ze hebben hier een hekel aan Madrid, dat wist ik vanwege de geschiedenis natuurlijk wel al een beetje, maar het is echt hevig. De Australische Bask legde bijvoorbeeld uit dat zijn vrienden nog meer zullen hebben staan juichen dat Ajax won in Madrid dan de Ajacieden zelf. En dat er hier wel mensen zijn die voor Barcelona zijn, maar dat echt niemand voor een club uit Madrid is. Dat er 5 clubs uit het Baskenland in de Primera Division spelen (athletic Bilbao, Eibar, Osasuna, real sociedad en Alaves). En dat daar van de 25 selectiespeler er 20 Bask zijn en dat ze in Madrid en Barcelona alleen maar spelers van buitenaf halen. Toen moest ik hem even corrigeren, want bij barca spelen wel Catalanen. Maar goed, ik heb naast een goede burger dus lekker slap kunnen ouwehoeren over voetbal en dat was toch wel effe lachen zo. 

Morgen in de ochtend eerst nog door de stad heen en daarna toch echt de laatste keer op de fiets en dan heb ik het gehaald. Nu al trots, maar niet te vroeg juichen he. Eerst over die finishlijn, maar het komt nu wel heel dichtbij.