Dag 10 - Kleddertje nat

Vanmorgen niet zo lekker wakker geworden na een onrustige nacht door kopzorgen. En dan kijk je naar buiten en zie je regen, veel regen. Dit wist ik wel, want het weer bekijken voor de volgende dag is toch wel iets wat je doet eer je de wekker zet. Gisteravond zou het vroeg in de ochtend nog lekker zijn, maar niet dus.. Maar goed, ik moest 10 uur uitchecken, dus echt precies 10 uur ook pas de kamer uit en toen regende het nog steeds. Vanmorgen had ik de fiets maar even in de keuken gezet, leek mij de meest geschikte plaats, vanwege de regen en volgens mij was de huisbaas daar niet geheel content mee, omdat ik bij het ophalen van de fiets ineens geen fiets meer zag.. En ik zag een andere reiziger, die een gedeelte van de pelgrimsloop doet, lekker zijn eitje bakken en rustig fluiten. Hij wist van niks, dus ik dacht dat de fiets weer buiten was gezet, maar gelukkig was hij ergens helemaal in het uiterste hoekje gepropt. Naja, ik mijn spullen installeren en maar wachten tot de erge regen over zou zijn. Uiteindelijk ben ik rond 11 uur maar vertrokken, want het bleef maar regenen. Eenmaal op de fiets viel het wel mee en kon ik zonder knieklachten nog best lekker draaien. Ik was wel een beetje behoedzaam, omdat ik niet heel veel kilometers door de regen heb gemaakt op de racefiets. Maar op een gegeven moment heb je het gevoel en ga je steeds harder. Dan durf je ook wat harder over het grint, dat gelegd is op nieuw asfalt, heen te gaan. Maar na zo’n lappie grint begon ik ineens te voelen dat ik verder door m’n achterband zakte. Kolere zeg! Weer een nieuwe achterband erin! Voordeel was, het ging een stuk makkelijker dan de vorige keer en na 20min kon ik weer door.. Regenen bleef het, maar ik maakte mezelf vooral zorgen om m’n achterband, want met een handpompje wordt hij gewoon niet zo hard. Inmiddels begon het ook al wat later te worden en begon ik ook echt wel trek te krijgen. Dus bij elk identiek dorpje steeds maar kijken naar een garage en een restaurantje/cafeetje of zoiets. Ok een gegeven moment zag ik een garage en die jongen was heel behulpzaam, maar hij had niet het juiste opzetstuk om de pomp aan te sluiten op het ventiel. Dus dan maar verder. Op een gegeven moment heb ik het maar geaccepteerd. Een paar dorpjes verder was er een soort cafeetje waar allemaal van die bouwvakkers in en uit liepen en ik zag een bord staan dat er voedsel was! Dus ik dacht, aansluiten! Dus ik netjes op m’n beurt wachten en heel bescheiden monsieur zeggen. Geen reactie, maar zo’n bouwvakker viel me even bij en tien kreeg ik de aandacht. Nadat ik keurig in m’n beste Frans vroeg of ik wat te eten kon bestellen, kreeg ik niet echt heel vriendelijk. Ne rien. Ok, sorry dat ik het vraag, niet boos worden. Die bouwvakker probeerde me nog ff te helpen, maar die kreeg echt duidelijk ‘ne rien!!’ Hij haalde zijn schouders op en dat deed ik dan ook maar en ik ging m’n pad verder. Zelf gelukkig wel een banaan, cakejes, snoep en sapjes meegenomen, dus genoeg calorieën kwamen er nog wel in voor het resterende gedeelte. Even terugkomen op de beste man. Ik begreep het ook wel weer. Het zweet stond ok het voorhoofd, het was volgens mij half 2, z’n toko stond bomvol, het was daarbinnen 40+ graden en die bouwvakkers waren ook nog lekker pils naar binnen aan het kegelen (ik maak me zorgen over wat ze aan het bouwen zijn). Dus ik begreep hem wel. Ook wel een leermomentje voor me, tussen 12 en 16 is er niks open in Frankrijk, echt niks. Dus voortaan eerder eten of voedsel mee! Naja, ik ging weer verder en ik moet zeggen. Vooraf dacht ik dat het parkoers ingewikkelder zou zijn, maar ondanks het continu ok en af ging vielen de percentages dit keer mee. Voor ik het wist was ik alweer op locatie en kon ik mijn fiers schoonmaken! Dat was echt wel ff nodig. De hosts waren zeer vriendelijk en de bandjes werden ook direct voor me opgepompt, tassen werden gedragen, meteen werd er een flesje water aangeboden. Kijk, zo zie in het graag! Een beetje verwend worden. En Serge heeft me ook nog even naar de supermarkt gebracht, zodat ik terug ging lopen. Eenmaal boodschappen gedaan ging ik op zoek naar een restaurantje, want op aanraden van m’n pa moest ik een Chateaubriant eten. Op maandag zijn er dus ook geen restaurants open, ook lekker. Uiteindelijk wel een tentje gevonden en daar heb ik even rustig kunnen zitten en een salade, aardappels, een biefstuk en een ‘Dame Blanche’ gegeten. En toen maar weer teruglopen en het zag er een beetje dreigend uit, maar gelukkig is het bij een paar spetters gebleven en kon in daarna lekker op de stoel neerploffen bij Serge die een fantastische pot voetbal aan het kijken was, namelijk Tunesië - Angola. Ach ja, ik kreeg een colaatje en in m’n hakkelende Frans hebben we een beetje gepraat met elkaar. Serge was chauffeur van zo’n waardetransport bus en zijn vrouw Claudine, die echt geen woord Engels kan, was secretaresse. Ze zijn lekker op hun 62e met de VUT, het kan dus wel..

Nu lekker op bed en morgen maar wel vroeg vertrekken, want vanaf morgen wordt het ook warmer in mijn regio..