Dag 18 - boe zegt de koe

Weer een redelijke nacht gemaakt en rustig kunnen opstarten. Het weer zou bewolkt zijn en tussen de 20-25graden zijn en ik kon mezelf pas inchecken op de volgende locatie om 18.00u. De rit van vandaag zal veel hoogtemeters kennen, maar zal niet superlang zijn. Uitchecken moest om 11.00u, dus deed ik het fashionably late om kwart over 11. Eenmaal op de fiets besloot ik het rustig aan te gaan doen. De eerste 15km gaan nagenoeg vlak zijn en daarna staan de Soulor en de Aubisque op het programma. Eigenlijk is het een drietrapsraket, want voordat je aan de Soulor gaat beginnen moet je eerst nog 6/7km omhoog om daarna 2km vlak te hebben en aan de Soulor te gaan beginnen. Eenmaal boven op de Soulor is het een kilometer naar beneden en daarna per kilometer steiler de Aubisque op. Eigenlijk is alles bij elkaar de Aubisque en 27km bij elkaar. Maar goed, de eerste 15km vlak. Lekker er een beetje inkomen, af en toe wat zwaarder zetten en op de pedalen gaan staan en dan weer lekker draaien om die beentjes een beetje wakker te schudden. Voordat de klim ging beginnen werd ik begroet door een klas kinderen die het hele fietspad in beslag namen. Eenmaal opzij begonnen ze te klappen, rare Fransen. Maar ze klapten, omdat er een gehandicapt jongetje ook aansloot op de fiets, dus chapot les Françaises en ik stak m’n duim op om het mannetje aan te moedigen. Niet veel later draaide ik de klim op en dacht ik oef, toch wel pittig zo met de bepakking en toen zag ik na een kilometer een Nederlands bordje met ‘denk eraan, je gaat niet afstappen!’ Dat vond ik dan wel weer leuk en deze bordjes herhaalde zich ook iedere keer en dat was best wel motiverend. Dus degene die het geïnitieerd heeft, merci beaucoup! Eenmaal het eerste vlakke deel bereikt te hebben na veel drukte met auto’s gehad te hebben was het even op adem komen en de beentjes laten herstellen. Toch ff het buitenbad opdraaien nadat ik hersteld was om er weer een beetje vaart in te krijgen. En toen begon de Soulor, bekend van de Tour en dat lieten ze zien ook. Op de weg stonden direct al wat verfspatten met ‘TourVelo’ met een fietsje erdoorheen. Niet veel later zag ik ‘HUP TOM’ door ietwat voorbarige Hollanders neergekalkt, want Tommeke gaat niet meedoen dit jaar. En zo kwamen de Fransen ook nog voorbij met een oude er ook tussendoor ‘merci Sylvain Chavanel’. Op een gegeven moment draaide ik een bocht door en dacht ik effe: wat gebeurt hier in vredigsnaam? Er lagen en stonden een stuk of 30 schapen op de weg en die bezette wel degelijk de helft van de weg. Gelukkig was mijn weghelft vrij, maar voor een dalende vrouw van tussen de 50-60 niet en die was niet echt blij met deze omstandigheden. Ze was aardig in het Frans aan het schreeuwen tegen die schapen en het kwam niet echt aanmoedigend of lief over. Even verder een heel steil stukje moeten overwinnen en toen gingen de aanmoedigingen op het wegdek verder ‘Gasa Rogla’ en gewoon ‘Roglic’ kwam voorbij op een lekker lopend stuk. Niet veel later zag ik in de verte allemaal koeien staan, ook op de weg, of half op de weg. Maar er stond er eentje echt overdwars midden op de weg. Tja, je moet er toch voorbij he, dus tussen een andere koe en de dwarse koe ging ik er voorbij en toen draaide de dwarse koe net z’n kop om en hij maakte nog een loeiend geluid ook. Ik schrok me de pestpleuris, dus ik slingerde en kon maar net m’n balans houden. Volgens mij moesten die andere koeien lachen, want er begonnen er ineens nog een paar te loeien. Toen dacht ik wel ff gierende bandjes weg hier. Dus gierende bandjes weg, maar wel ontplofte benen. Dus daar moest ik echt even van recupereren, direct maar maximaal terugschakelen en gaan staan, heel langzaam vooruit. Ok, het gaat weer. En weer draaien. Nog 2km en dan ben je er en nog steeds waren de aanmoedigende bordjes aanwezig met ‘klasse, hier heb je zo hard voor getraind’. Nou dank je, maar dat valt wel mee. Eenmaal boven, was ik ook boven de wolken op 1400m hoogte en het was werkelijkwaar prachtig. Als je er eenmaal zelf staat is het echt veel mooier dan op de foto’s of beelden van tv. Onderweg was ik twee man voorbijgegaan en die kwamen niet veel later ook boven en gingen bij een ander zitten. Ze begonnen een beetje in het Duits te lullen en waren bezig met foto’s maken en ik zag dit wel als een ideaal moment om een voort wat hoort wat uit te spelen. Dus ik vroeg in mijn beste Duits of ik een foto van hun met z’n drieën moest maken en zo geschiedde en gelukkig vroeg er eentje van hun of hij dan ook een foto van mij moest maken. Ik reageerde waarschijnlijk iets te gretig met ‘jawohl!’ Want hij begon te lachen en zei maar in het Engels, dus dat was de reden. Waarop ik weer antwoordde ‘jawohl!’ Zo gezegd zo gedaan, fotootje en eten en echt even genieten van het uitzicht, van de bellen van de koeien en van de stilte en zon. De drie Duitsers gingen verder richting de Aubisque, maar ik was nog lekker aan het eten en zei ‘bis gleich!’ Ik denk 10min later ook maar begonnen aan de rit de Aubisque op en het was eerst effe lekker een stukje dalen en daarna werd het iedere keer per kilometer iets steiler. Het eerste bordje gaf aan dat de komende kilometer gemiddeld 1% was. Nou prima te doen, toen kwam het bordje dat de komende kilometer 3% zal zijn. En in dit stuk moest ik ook een tunneltje door. In dat tunneltje regende het gewoon en lagen de betoonplaten nog verder uit elkaar dan in België. Dus levensgevaarlijk eigenlijk, dat ze daar nog niks aan gedaan hebben. Maar goed, eenmaal eruit was het weer prima en keertje het bordje met de volgende kilometer 5%. En toen zaten er echt zwaardere stukken tussen, kan niet anders. En toen maar niet meer naar die bordjes omgekeken, maar ik zag nog wel een bordje met ‘hoor je de muziek al?’ Nou eigenlijk niet. Even verder stoempen was het uitzicht vanaf de fiets echt adembenemend en was het eerlijk waar puur genieten. En daar was de muziek! Koeien met bellen om hun nek en het waren er veel, heel veel, want ze maakten echt veel lawaai. Nog een kilometer te gaan en opeens stonden er weer koeien op de weg en paarden! Het moet niet gekker worden, maar deze stonden nog wel redelijk afzijdig. Het was wel mooi om te zien dat een koe heel rustig even een paard uit zijn territorium aan het duwen was. Het enige wat ik dacht was, ‘rustig blijven!! Geen gekke dingen doen! Doe straks maar, als ik weg ben.’ Naja ze bleven rustig en ik was boven💪 En daar stonden de Duitsers me al lachend/klappend op te wachten. Precies op tijd zeiden ze en ik wist al hoe laat het was. Fotootje maken en als model gaan staan. Nee top, was mooi👌🏻 Toen ben ik de rest gaan opeten en echt even lekker gaan zitten en weer van het uitzicht gaan genieten en van wat ik inmiddels alweer afgelegd heb vandaag. Mooi man! In het winkeltje een ijsje gehaald en een lekkere koude cola. Na een uurtje ben ik maar de afzink in gegaan richting locatie. Prachtige afdaling trouwens waar ik werd opgehouden door een auto in de mist. Hij ging op een gegeven moment netjes opzij en door! De afdaling was prachtig, echt! En volgens strava heb ik snelheden bereikt van boven de 80km/uur. Maar zo hard ben ik echt niet gegaan en anders, kicken!😬 Eenmaal beneden was het wel echt even zoeken naar mijn adres, want zowel Googlemaps als navi kende het adres niet. Dus was het maar even vergelijken van map foto’s, en vervolgens goed op de airbnb foto’s kijken hoe het huis eruit zag. Ik denk dat ik er kwart voor 5 uiteindelijk was en dus nog een uur en een kwartier wachten. Ik heb m’n fiets in de tuin gezet en ben erbij gaan liggen. Belletje gepleegd en maar boodschappen gaan doen en weer gaan liggen tot 18.00u. Stipt gaan aanbellen. Fiets neerzetten, installeren. Een teiltje met wasmiddel gekregen om de kleding te wassen, top was dat zeg! Kleren wassen en douchen. Kleren ophangen en een overheerlijke hamburger gaan eten in toch wel weer een typisch Frans plaatsje, genaamd Laruns. Eenmaal aan de hamburger begonnen kwamen er opeens lui binnen met ballonnen. Blijkbaar iemand jarig, wat een herrie. En met deze vreugde liep er ook een hond rond die bij iedereen aan tafel even kwam spieken of hij wat kon meepikken. Baasje deed er niks aan. Na de goede patatjes maar snel even weggegaan uit de drukte en weer richting huis. Morgen een zware etappe die bergop gaat eindigen op ‘La Pierre Saint Martin’ (echt een megazware klim🙈) met daarvoor de ‘col de Marie Blanque’ ook niet bepaald makkelijk.. Op naar morgen zal ik maar zeggen!