Dag 19 - eerbetoon voor de koeien op de top van de Tour

De host was vanmorgen vroeg vertrokken, dus ik had het rijk voor mij alleen. Naja alleen, de kat wilde zich ook overal mee bemoeien en vooral naar buiten en naar binnen gelaten worden. Na twee meer te hebben ontbeten ben ik, met een klein beetje poep in de broek, aan de Koninginnerit begonnen. Vandaag stonden namelijk twee klimmen op het programma in een rit van 68km. De eerste was de ‘col de Marie Blanque’ van 1e categorie en de tweede was de ‘col de La Pierre Saint Martin’ wat tevens aankomstplaats was. Tussendoor konden er nog twee colletjes aan toegevoegd worden die tussen de twee cols plaatsvonden. Namelijk eentje van 3e categorie de ‘col de mur de geitenpad’ en eentje van 4e categorie, namelijk de ‘col zo kan het ook’. Het begin ging lekker, ik merkte dat de beentjes wel goed waren en ik trapte zo door de boter. De ‘Marie Blanque’ was vooral in het begin een steil, daarna vlakte het af en was het makkelijker draaien. Het was ook vooral heel warm en het water droop echt overal van m’n lichaam af. Maar ik had me goed voorbereid. Water gemengd met Isostar zorgde er voor dat ik genoeg gehydrateerd werd en genoeg werd voorzien van koolhydraten. Maar toch had ik een schietgebedje gemaakt om de wolken toch echt even voor de zon te laten gaan staan. En zo geschiedde het ook. Net voor ik de bossen in ging kwamen de wolken voor de zon en begon het te spetteren en toen begon het echt te regenen. Gelukkig was ik op de top en kon ik snel schuilen en toen heb ik maar even een lekker appelgebakkie gegeten en de glazen van m’n bril vervangen van zonwerend naar doorzichtig, want waarschijnlijk zal ik weer door de mist naar beneden moeten. Na een kwartiertje was bet droog en na een fietstoerist gesproken te hebben over zijn klimweek in de Pyreneeën ben ik de afzink in gegaan. Dat was steil! En ik haalde ook weer hoge snelheden, nadat ik alles onder controle had. Eenmaal beneden begon het wel weer te spetteren en ik zag twee andere fietstoeristen ergens schuilen waar een bedekt bankje was en waar je ook naar de wc zou kunnen gaan. Dus ik even schuilen en toen het weer na een paar minuutjes opdroogde dacht ik weer lekker op pad te gaan. Na een paar minuten begon het weer te regenen en te donderen dit keer op de achtergrond. Tja, dat wordt toch weer schuilen en gelukkig was er een mooi picknickplekje langs de weg waar ik onder bomen kon staan. Dus de fiets neergezet en zelf onder een boom gaan staan en van de gelegenheid gebruik gemaakt om mezelf met 4 chocoladebroodjes te vullen. Achteraf werd ik er even aan herinnerd dat het niet heel veilig is om met onweer onder een boom te staan. Totaal niet over nagedacht natuurlijk, maar ik zal er de volgende keer rekening mee houden. Eenmaal weer droog ben ik navi weer gaan volgen die mijn route had berekend. Ik was even niet blij met navi, want hij stuurde me echt even een muurtje op. Muurtje ok, maar het muurtje had ook kraters en grint en modder. Dus het was op het kleinste verzet gaan staan, druk houden tijdens het staan, anders glij je weg en goed uitstippelen welke pad je moest kiezen. Tussendoor ook nog even de koeien groeten, want die stonden lekker te grazen in de wei en er schrok er eentje van me en die sprong met vier voetjes de lucht in, was wel grappig😬. Dit ging gelukkig goed en de afdaling was wederom megasteil, alleen was bet weggetje iets beter, minder gaten iig. Maar wel vol in de ankers naar beneden, zodat je geen snelheid had. Eenmaal beneden in de bewoonde wereld op een bruggetje met een mooi stromend beekje m’n jasje uitgedaan en de glazen weer verwisselen van de bril, want het zonnetje was geheel doorgebroken. Op dat moment was de kwaliteit weer goed te noemen en die bleven ook goed. Er kwam nog een lekker lopend klimmetje voorbij met prima wegen en toen kwam ik bij Arette. Toen ik uit Arette reed stond ‘col de La Pierre Saint Martin’ op de bordjes en was het gewoon deze weg volgen tot boven. Navi uitgezet, anders begint hij de hele tijd te piepen, verstand gedeeltelijk op nul en afzien tot de top. Van tevoren had ik even opgezocht wat de klim voorstelde en daar schrok ik wel even van. Ik heb ook de percentages bekeken en daar schrok ik wederom van. Een reactie van iemand op de beklimming was: ‘Echt een kloteberg, je komt nergens in je ritme en het is continu een muurtje omhoog, even wat minder steil en weer een muurtje op en dat tot de finish’. Aangezien ik er al een grote col en twee kleine colletjes op had zitten, ik de beentjes echt wel gevoeld had, ik 10kg zwaarder dan normaal was en dit verhaal in m’n achterhoofd had, begon het angstzweet naast de inspannings- en warmtezweet zich ook te melden. Dus ik begon zeer behoedzaam heel rustig ben ik naar de voet gereden, waar de eerste twee kilometers van de 18, respectievelijk 1% en 3% waren. De derde kilometer ging naar 5% en toen was het direct 9%. Auw, dat voel je, die van 5% voelde ik al. Maar goed rustig aan. Ik had goed geschakeld en met idd de steile stukken op de pedalen staan en de iets afvlakkende stukken weer gaan zitten en op adem komen. Ok, ik had hem door. Volgend km 8%, mooi dat valt mee. Hey, ik kan er nog eentje terugschakelen, pff, gelukkig, want nu werd het weer 9%. En toen stopte er even een auto in de afdaling om ‘bon courage’ te roepen en die nam ik hartelijk in ontvangst, want het was gewoon zwaar. En nu kwam het zwaarste gedeelte, 4km aan gemiddeld 10%, ja, dat is pittig. Maar het ritme zat er juist heel erg goed in! Staan op de steile stukken en zitten op de afvlakkende gedeeltes. En jahoor, de weg begon wat minder steil te worden. Dit werd niet meer vergezeld met bordjes, maar je voelde het, maar toch waren en nog van die steilere stukjes, maar gewon een stuk minder. Op een gegeven moment hoorde ik de bellen van de koeien weer luiden. Dus ik bereidde mezelf voor, maar het viel mee dit keer en ik kon m’n weg continueren. Op een gegeven moment zag ik het einde van de ‘col de Soulot’ ofzo, maar ik ging voor de top van de ‘La Pierre Saint Martin’ dus door. Maar de bordjes stonden er niet meer. Dus ik wist echt niet meer hoever het was. Dus ik ben maar zo hoog gegaan als maar kon en op een gegeven moment, na wat klimgeiten te hebben zien chillen in de schaduw op een rotsblok, zag ik een afdaling en alles in het Spaans staan. Dus dan moet ik er zijn. Het uitzicht was weer adembenemend en ik was idd in Spanje, want ik kreeg meteen het bericht ‘welkom in Spanje’. Toen maar terug de afdaling in om bij het dorpje richting de locatie te gaan. Maar een skidorp in juli is echt uitgestorven! Ik wist echt niet waar ik heen moest en ik had dorst en honger! Maar er was helemaal niemand, ook niet in het hotel waar ik moest zijn. Echt dood was het daar. Dus ik het hotel bellen om te vragen of er iemand was. Degene aan de telefoon kon allemaal maar zeggen dat het gesloten was. Achteraf had ik gewoon degene van de airbnb moeten bellen natuurlijk. Ik bellen, moest ik gewoon naar binnengaan. Pikkedonker was het, maar wel een lichtknopje gelukkig, naar de tweede verdieping, naar kamer 58 en dan de code 1985 intypen om de sleutel te krijgen. Maar het was echt helemaal afgestorven, dus ik vroeg hem na de deur geopend te hebben, kan ik ook nog ergens eten of drinken? Toen zei hij dat er in het winkelcentrumpje iets altijd open was. Dus ik daarheen, alles dicht. Nou lekker dan. Eten en drinken, dat was echt ff behoefte nr 1. Toen zag ik om de hoek auto’s staan en mensen rondlopen. Dus direct erop af en vragen of ik nog ergens kon eten. Deze heren waren zeer vriendelijk en wezen me naar een herberg boven op een heuveltje, ‘Refuge’, prima! Ik daarheen lopen en toen hoorde ik mensen. Dat was wel echt een opluchting! Colaatje, Magnum Almond en gereserveerd voor het eten. Ik kon vanaf 19.00u aanschuiven. Top! Kan ik nog ff bellen, douchen en dan aanschuiven. Dat liep allemaal even uit en ik kwam ongeveer kwart voor 8 aanschuiven, maar ik moest dus 19.00 stipt daar zijn om aan te schuiven bij de rest van de groep wandelaars. Misverstandje, maar Anthony was nog amused. Uiteindelijk wel een heerlijk soepje, pasta’tje en cholocadepudding gekregen en ik was helemaal tevreden. Ik gaf meteen met een knipoog aan dat ik morgen wel om 07.15u aanwezig zal zijn voor ontbijt en Anthony kon weer lachen. Na het eten op een rotsblok gaan zitten en van het uitzicht wezen genieten. Het is echt prachtig en rustig hier, behoudens de bellen van de koeien. Ja, de koeien! Het schijnt zo te zijn dat hier op de 13e van juli een feestdag is waar de koeien geëerd worden. Ik eer ze vandaag alvast en wens ze alvast een mooi eerbetoon toe en dan hoop ik dat er iets meer mensen zijn dan nu..