Dag 7 - Op oorlogspad

Honfleur, het was tekort, maar wel heel mooi, dank je. In de ochtend hoort bij een cheap ass hotel ook een cheap ass ontbijt. Dus stokbrood, croissants, jam, Nutella, twee yoghurtjes en drie glazen zure sinaasappelsap. Echt naar binnen gewerkt met mes en vork.. Daarna even naar de supermarkt om drinken en suikers te halen, want alles was gisteren dicht na het eten. En toen klaarmaken voor vertrek. Het wordt eentonig, maar direct weer 10/15% klimmen, echt makkelijk warm rijden is dat niet. Maar goed, alles went. Vervolgens kon ik wel lekker glooiend fietsen, lekker beschut en over goed geasfalteerde wegen. Op de top van 1 hele mooie klim, met goede percentages, goed beschut en voor vandaag een mooie lengte, 2,5km ofzo. Bovenop een plaspauze gedaan en een croque madame gegeten (brood, pannenkoek, ham, kaas, ei👌🏻) en een calippo cola en toen weer door. Meteen de afdaling induiken, super chill en na ongeveer 35km bij Lion sur Mer belanden. Daar ben ik eens ff lekker aan het strand gaan zitten en chocoladebroodjes met snoep gaan eten. Shirtje uit en van het mooie weer genieten😎.. Hierna weer gierende bandjes en nu richting Omaha Beach, wat ik toch even wilde zien en ervaren. Onderweg zou ik na wat vlakker werk van 20km veel klimwerk nog tegenkomen en zo geschiede, gevarieerd van kleine kuitenbijters als lange slopende klimmen. Ik had even op navi gekeken en het was een mooie rechte lijn langs de kust die ik zou moeten volgen. Ik dacht, dat is mooi, goede wegen en redelijk vlak, dus meters maken! Maar iedere keer stuurde navi me juist van de wegen van de kust af, maar ik bleef stug volhouden en ben rechtdoor blijven gaan. Na een kilometertjes of 10 had navi me begrepen en liet me de rechte weg volgen. Op een gegeven moment was er een slopende klim waar ik continu van die oudjes voor me had zitten met hun elektrische fiets. Wat een nare lui. Kwam ik puffend met m’n neus op het voorwiel aansluiten, keken ze achterom en schakelden ze er lekker een tandje bij. Benidorm bastards. Bij een wat vlakker stukje heb ik ze ingehaald en beide toch even neeschuddend aangekeken. Op dat moment pure afgunst, maar kan er achteraf wel van genieten eigenlijk. Niet veel later een stop waar een monument stond over de Amerikanen in WOII. Maar even wezen stoppen, snoep naar binnen werken, zodat ik de laatste 26km naar Omaha Beach kon knallen, met wel veel klimwerk. Navi was me na die stop weer op het verkeerde been gaan zetten om me door een raar grint paadje te laten dalen, maar ik zag ook een weg eromheen dus pakte ik die maar. Sindsdien was het boerderijweggetje op en af met wel redelijk asfalt afgewisseld met asfalt waarbij het veld van Vrone, VVSB of WCR een biljartlaken bij lijkt. En iedere keer die klote tractoren ervoor, terwijl ik net lekker aan het dalen was. Of een auto of tractor in je nek op een steile unit, waar ze dan net niet kunnen passeren. Dus waar jij dan netjes voor ze stopt. Om schijtziek van te worden. Op een gegeven moment was ik klaar met navi en geef me eens ongelijk! Omleidingen, grintpaden, boerderijweggetjes, fini! Dus ik nam het heft in handen op 6km van het einde en elke keer piepen dat ding joh, keer om, keer om. Nee nee nee nee, deze jongen gaat gewoon door. In had namelijk een weg langs het strand gezien, waarbij ik langs de Amerikaanse Cementary and Memoral zou komen. Ik dacht, dit is toch een veel betere route!? Asfalt was prima, nog wel even een héél steil ding naar beneden en dan naar links en dan... Oeps! Zand... Hmz.. Wat nu, dat steile ding weer op en navi laten winnen? Nope, dus dan maar het strand op, naja ik zag een paadje achter het strand wat redelijk verhard eruit zag. Dus ik dacht die wel ff te pakken, maar dat was dus gewoon mul zand. Dus door het schrikdraad heen, toch het strand op en 2km fietsen over het harde zand richting Omaha Beach. Dat ging nog best lekker, voetjes in het klikpedaal en rijden maar. Ineens schoof ik een beetje weg, maar die kon ik goed pareren, prima stuurwerk al zeg het zelf. Jammer, maar helaas, je kan er de klok gewoon op gelijk zetten. Nu schoof hij echt goed weg en kreeg ik m’n schoen niet uit het kliksysteem, dus lekker een zijwaartse smakkerd gemaakt. Gelukkig op links, anders had alles onder het zand gezeten en dat viel nu wel mee. Vervolgens ben ik maar afwisselend gaan lopen en fietsen zonder dat ik m’n voeten op het klikpedaal zou doen. Uiteindelijk symbolisch strijdend Omaha Beach bereikt, wat bekend is uit de films en verhalen. Maar nu zelf het strand zien en toch met je gedachtes naar die films gaan en hoe het zou zijn geweest. Toch best indrukwekkend en mooi ook wel. De toeristische foto’s gemaakt en verder naar m’n slaapadres in La Cambe. Dit ging vloeiend, zonder problemen. Ik moest navi natuurlijk wel even m’n excuses aanbieden voor het negeren van zijn advies. Maar hij heeft me daarna netjes afgeleverd. Eenmaal aangekomen werd in opgewacht en begeleid naar m’n kamer en toen vroeg ik of er een supermarkt in de buurt was en of ik ergens kon eten.. Ja, in het dorp kun je eten, iets verderop, maar de dichtstbijzijnde supermarkt is six kilometre plus loin. Dus ik dacht zes!! Naja, dat moet dan maar.. Na m’n fiets te hebben verwend na een zware dag (schoongemaakt, ketting geolied en de bandjes met een uitstekende pomp opgepompt) ben ik maar even wezen kijken op Google Maps waar die supermarkt dan wel niet is. Dus ik kijken, is hij 10km verderop!! Kolere zeg! Fietstenuetje al gewassen en kleddertje nat, dus met gewone kleren maar op pad dan.. De heen weg ging wel goed. Bandjes gepompt, windje mee, rugtas leeg, geen fietstassen en voornamelijk naar beneden. Voor terug had ik daarentegen wel wat vrees, dus 3 bounty’ en een appel naar binnen gewerkt en aan de bak. Achteraf viel het mee, maar dat waren wel weer 20km bovenop de 130 van vandaag. Thuis weer gegeten en Lonneke gebeld en gefacetimed. Wat was het fijn je weer even te zien.

Morgen 130km en dan mijn welverdiende rustdag. Ik kijk ernaar uit!